Het houdt me bezig: waarom is het zo moeilijk om mensen te vinden voor de zorg?
En ik kijk terug op mijn eigen reis.
Het was een burn out die mij dichter bij mezelf bracht. Of beter: het besef van PTTS. Opgelopen daar waar ik niet mijzelf durfde te zijn omdat dat niet veilig was. Als ik terug kijk, gaat het over 'compatibilty'... Het bij elkaar passen. Dat stuk ontbrak op de plek waar ik was en ook zo graag wilde zijn maar ik wilde er niet aan. Het plaatje wat ik voor me zag was zo mooi.
Mensen op de werkvloer: hoe 'compatible' zijn we? Waar zijn de plekken waar je werkelijk jezelf mag zijn en durft te zijn? Waar jouw kracht ten volle kan en mag stralen? Om vervolgens te beseffen dat je met z'n allen een mooiere wereld aan het creëren bent?
Het vraagt kwetsbaarheid en oprechtheid in een wereld die is verhard en zich zelf heeft vastgezet in systemen. Controle, beheersen.... dat is waar we zijn uitgekomen in onze geestdrift om het 'goed' te doen voor die ander. Onszelf op de tweede plaats zettend. Terwijl er maar één plek is waar jij werkelijk je leven kan leven en jezelf kan zijn: in jouw centrum en in jouw kracht.
Durf daarvoor te gaan staan en laat je leiden door het Leven. Het Leven, de gemeenschappelijke deler van ons allen in de diverse kleuren zijn.
(Dit keer een foto van een geit, één van de meest eigenzinnige dieren die ken en zo staat voor kracht, durf en geloof in zichzelf)
Reactie plaatsen
Reacties