Ik ben Petra Adriaanse. De jongste uit een gezin met twee zussen, een vader en een moeder. Moeder van vier  volwassen kinders. Twee zonen, twee dochters, twee vaders.

Vanaf het moment dat ik bewust in de wereld stond, keek ik vol verbazing naar de wereld omdat dat wat de mensheid neer zet zo niet kloppend is met wie hij in wezen is. Deze verbazing sloeg later om in boosheid, nog later om in depressie. In mijn korte tijd op de kunstacademie vond ik geen antwoorden. Ook mijn studie Klinische en Gezondheidspsychologie vond ik ronduit teleurstellend. De hulpverlening waarin ik vervolgens kwam te werken, zag in mijn optiek niet het wezenlijke van de mens.

Ik geloof in het goddelijk licht in mensen, ik ga op zoek naar dat goddelijk licht omdat het mijn volle overtuiging is dat de wereld een stuk mooier wordt als iedereen zijn beste versie zou leven. Ik zie dat er een hoop pijn is en dat heel veel mensen uit pijn reageren op dat wat hen tegemoet komt. Echter: ik geloof niet dat het aan ons is om alle pijn te dragen of op ons te nemen. Pijn kan getransformeerd worden. De basis van alles is energie. En energie moet stromen. Er zijn een paar ijkpunten in mijn leven: de kennismaking met de antroposofie via de Vrije School van mijn kinderen bracht me in contact met een stroming die wél antwoorden op mijn vragen had en daarnaast de roep om deze antwoorden ook te onderzoeken op hun waarheid. Waarheid zal later als een rode draad door mijn leven blijken te lopen. Als het voor mij geen waarheid is, kan ik het niet leven. Een andere belangrijke gebeurtenis zijn de komst van mijn paard(en). Zij belichamen voor mij een werkende samenleving gebaseerd op respect en harmonie. Ze herinneren me ook aan de helende werking van de natuur. De puurheid. De paarden leerde ik kennen door coaching. Na de coaching kwamen nog meer paarden en nog meer coaching. Via Marie Winter en haar coaching kwam ik in aanraking met de VITA (the Vital Integrated and Tantric Approach) methode van Layla Martin. Ik ben de opleiding gaan doen. Het was als een thuiskomen. Wat ik 30 jaar geleden heb gemist in mijn opleiding Psychologie komt hier aan de orde en geeft mij antwoorden die ik ‘toen’ al wist. Ineens snap en ervaar ik dat sexuele energie the life force is, Levensenergie. De energie die doet leven en laat stromen in alles wat daar is. Een lichaam dat zichzelf reguleert als ik het maar wil volgen.

Soms lukt het niet omdat er lagen aan geraakt worden al dan niet bekend. Zelf of met de ander lukt het om ze in beweging te krijgen en ze ofwel af te voeren ofwel te transformeren. En leef ik al in klatergoud? Nee. Ik ben er ook nog niet uit of dat bij mij past. Wel weet ik me te omringen met mensen, dieren en ervaringen waar ik het fijn mee heb. En ik ben me bewust dat ik een keus heb in de ervaringen die me tegemoet komen, hoe ik emoties ervaar, dat het leven mij leeft en ik het leven. Dat er een grotere leiding is dan dat ik ooit zal weten.

Speciale dank gaat naar Marie Winter die mij heeft wakker geschud en steeds weer daar is als ik haar nodig heb. Layla Martin, mijn teacher, die zoveel inspiratie en vrolijkheid de wereld in brengt. Mijn kinderen Vincent, Matthias, Dunja en Veerle die mijn steeds weer een spiegel voorhouden en hun licht de wereld in schijnen. Hugo, de eeuwige vriend, die steeds in mij blijft geloven. Mijn paarden Laoch en Cait, die me naast hun eigen specifieke inbreng ook de wisselwerking in mannelijke en vrouwelijke energie bij brengen. En mijn katten, ook zij spiegelen steeds weer waar ik ben in mijn proces.