Ik was 16 toen bovenstaande als stelling werd gegeven. Toen kon ik er met diepe overtuiging JA opzeggen. Nu, iets minder dan 40 jaar later, kan ik me er nog steeds in vinden. En ja, het roept nog steeds weerstand op als ik dit deel met mensen.
Het eerste wat dan langs komt, is de mens die iemand heeft vermoord. In mijn leven ben ik heel veel mensen tegen gekomen die hun verhaal als eerste met mij deelden. Het begon altijd met: “Ik weet niet waarom ik jou dit vertel, maar mag ik het vertellen?” En ja, dat mocht. De liefdevolle, veilige omgeving die ik bood, maakte dat blijkbaar mogelijk.
Dus ja, ik luisterde naar de man die zijn moeder smoorde met een kussen en ik hoorde de liefde én het verdriet over voor welke keuzes liefde je kan stellen. Liefde gaat niet over aardig zijn… Het gaat over vanuit bewustzijn en het hart keuzes maken waarin die ander zich gedragen weet. En ineens gaat het dan niet meer om het gedrag wat we zien maar de onderliggende stroom die heling te weeg brengt waar het eerst niet mogelijk leek.
Vanuit het hart en niet vanuit het denken. Het hart oordeelt niet, het denken wel. Dat is de plaats waar goed en fout gevormd wordt. Het zwart en het wit. Grijs kent het niet, sterker dat is gek makend voor het brein.
Het hart kent alle kleuren, en voelt daarmee elke nuance zonder een oordeel te vellen.
En ja, het is ook de plek waar Liefde pijn kan doen….
Reactie plaatsen
Reacties